كلمه؛ تنها كلمه

   

آمده‌ام
دنبال چيزي بگردم
كه مال خودم بوده است؛
چهار باغچه پر از لاله‌عباسي
و بوي اطلسي‌ها
كه غروب درآميخته بود با طعم بستني.
چهار باغچه
چارسوي حوض بزرگ خانه‌ي ما.

من
رد پاي مادرم و «مادرجان» را جست‌و‌جو مي‌كنم
كه از روضه‌ي زنانه برمي‌گردند؛
پر چارقدشان نقل و نبات گره زده‌اند
و آجيل مشكل‌گشا
كه در دستان كوچك من
بوي خاك و توپ و خاطره مي‌گيرد.

رهايم كنيد!
مرا با پزشك عبوس بيمارستان چه‌كار؟
اشتباه مي‌كنيد
پيشنهاد مرا بپذيريد!
اين دوا و درمان با مزاج شما سازگار نيست.
شما به شربت گل ختمي نياز داريد
و جوشانده‌ي مرزنگوش و بابونه.
بگوييد آزاد بگذارند مرا
من
آمده بودم
دنبال چيزي بگردم.

اگر پدر زنده بود؛
قلم و قلم‌تراش و دوات داشت
و به شما سرمشق مي‌داد
ده بار بنويسيد:
«دانا ادب دارد.»
پس مي‌دانستيد
هيچ نسخه‌ي بدخطي
هنر پست مدرن نيست،
سپس
شعر سپيد مرا به آواز همايون مي‌خواند وُ
من آرام به خواب مي‌رفتم
و شما مي‌فهميديد
كه طرح ژنريك هم ترجمه‌ي درستي براي درمان نبوده است.

عالي جناب!
نگهبان بيمارستان
شعرهاي مرا سانسور مي‌كند
تا پرستارها نفهمند
براي جراحي قلب باز
نيازي به بيهوشي با گلوله نيست
و كلمه؛
تنها كلمه،
هزاره‌ي سوم را نجات خواهد داد.

دست‌هاي مرا باز كنيد!
و اين چسب لعنتي
كه دهان مرا دوخته است!
حال من امروز بهتر از هميشه است؛
من به جست‌و‌جوي
دفتر مشق‌هاي كودكي‌ام
آمده‌ام.

(اين شعر، پيش از اين و در ماهنامه‌ي «نامه»،ويژه‌نامه‌ي ادبيات امروز به‌چاپ رسيده است.)